Haklıydın

Hani demiştin ya; alışırız, insan neye alışmıyor diye.

Haklıydın.

‘İyi ki tanımışım’ın yerini, ‘beni tanımana izin vermeseymişim’ler aldı epeyli

Birlikteyken ‘daha fazlasına da değer’ derken, ‘yazık’ diyorum şimdileri

Heyecan verirken birini sen sanmak, buruk bir tebessüm ediyorum çoktan beri..

Resimlere bakmaz, adını anmaz oldum.

Gelen gideni aratırlara inat..

Geçilen yollar, söylenesi şarkılar, gidilen mekanlar,

Seni hatırlatmıyor.

Sevgili demek,

Sen demek değil artık..
Hele 'doğru insan'
Hiç.

Ne yatmadan, son kez seni düşünüyorum

Ne de gözümü açtığımda, ilk.

Ne de gün içinde, sayısız kere.

Ben nasıl yaşıyorsam, sen de yaşıyorsun bir şekilde.

Şu anda da ne yapıyorsan; yapıyorsun ya,

Onu bile merak etmiyor, sorgulamıyorum artık.

Yani bir yabancı gibi bakıyorum, dışarıdan

Bir zamanlar adı ‘biz’ olan şeye..

Haklıydın.

Her gün bir şey daha bitiyor,

Ve giderek acı vermiyor.

Zaman geçiyor. Yaşanana inat.

Bir bahardı ya, sonbahardı,
Sonumuzun baharı.

Şimdi ise, yine bir bahar..

Ama, başka ilk-lerin baharı.

Yani ne aylar duruyor yerinde,

Ne de mevsimler.

Misal;

Sen varken penceremin önüne yuva yapan kuşun bile

Birkaç hafta oldu, yumurtasından minik kuşlar çıkalı..

Yani,

Hiçbir şey aynı değil.

Sen niye öyle kalasın ki?

Haklıydın.

Herkesi sana benzetirken önceleri,

Nazım ustanın da dediği gibi:

'Bence sen de şimdi herkes gibisin'.